Een paar maanden geleden ben ik, na enthousiaste verhalen over de app Duolingo, begonnen aan Spaanse les. Met heel veel plezier doe ik dagelijks wat lessen, en ik kan er nog veel meer over vertellen, want ik ben inmiddels verslaafd aan mijn dagelijkse Spaanse momenten, maar nu wil ik het hebben over een onderdeel van de lessen, namelijk de korte Spaanse verhalen. Ze zijn simpel, maar toch uitdagend, leerzaam, en leuk bovendien! 
Om mijn favoriete verhaal tot nu toe schiet ik nog dagelijks in de lach. Het heet ‘Cuidando un pájaro’ (Passen op een vogel), en gaat als volgt:
​
Huis-, en (vogel)oppasser, en huis,- en vogel-eigenaresse spreken elkaar aan de telefoon en de eigenaresse informeert hoe het gaat bij haar thuis. “Nou,” zegt de oppasser, “ik heb slecht nieuws, want je vogel is ontsnapt.”
“Hoe kon dat gebeuren?” informeert de eigenaresse.
“Nou, het deurtje van de kooi was open.”
“Hoe kon dat gebeuren?”
“Nou, dat gebeurde toen de kooi viel.”
“Hoe kon de kooi nou vallen?”
“Nou, dat kwam doordat je bed van de tweede verdieping naar beneden viel en tegen de kooi aan kwam.”
“Mijn bed viel een verdieping naar beneden?! Hoe kan dat?”
“Nou, de vloer op de tweede verdieping was instabiel geworden door al het water.”
“Het wáter?! Hoe kwam daar zo veel water dan?”
“Nou, we hebben het water gebruikt om het vuur te doven.”
“Vuur?!?”
“Maar alleen op de tweede verdieping hoor.”
“Maar, wat is er toch allemaal gebeurd?!?”
“Ik denk dat het is gekomen door mijn meditatiekaarsen. Oja! Dat wilde ik je vertellen; ik ben begonnen met mediteren.
En ik kan volgende maand ook weer op je huis passen.
Hallo? Camila? Ben je er nog?”

HAHAHAHAHAHAHAHA!

Een Facebook-vriendin postte, na het overlijden van haar hond vorige week, een link naar een artikel dat in oktober 2018 is geschreven door Antoinette Scheulderman naar aanleiding van een boek over rouwen om je huisdier.
Ik heb het boek 'Dan neem je toch een nieuwe' (nog) niet gelezen, maar ik ben er wel benieuwd naar.
In het artikel schrijft ze dat ze zich realiseerde dat ze gelukkiger was met  haar 'goede humeur op pootjes', toen haar ruwharige dwergteckel er niet meer was: "Hoe ik ook mijn best doe om het te bestrijden; van nature ben ik een zorgelijk type. Mijn hond liet me elke ochtend weer zien hoe het wél moest - de dag onbevreesd en vol gretigheid tegemoet treden."
Mooi gezegd! 
​Heb jij het boek gelezen? Wat vond je er van?   
Link naar het artikel​